I know this is late for me to share to you mga mamsh ang aking first-trimester experience, kasi nasa second trimester na ako ngayon pero sabi nga nila " It's better late than never".

The first time I knew I was preggerz, pinakiramdaman ko ung mga pagbabago sa katawan ko. As in mula ulo hagang paa, ung tipong araw araw may nagbabago sa katawan ko at super na-amaze ako.

Pero hindi lang pala un ang dapat kong asahan, kasi pati sa mga nararamdamang sakit ng isang buntis ibang iba din eh! As in mga mamsh, hindi talaga sa lahat ng oras comfortable sa feeling. Though, every time may nararamdaman ako ang takbuhan ko talaga si google at youtube para malaman ko kung natural lang ba un sa isang buntis.

During my first trimester, talagang hirap ako. Kasi sumasakit ung sa may bandang lower abdomen ko, pakiramdam ko gusto nyang lumabas sa may bandang pempemko mga mamsh! Madalas sumasakit kapag gabi na, as in napapa ungol ako sa sakit kasi iba talaga ung sakit nya na para bang may malalaglag. Nagaalala nun si Papang kasi sabi nya para hindi daw natural ung nangyayari sakin, sabi nya tawagan na daw namin ung OB ko para magtanong.

Minsan may mga taong nagsasabing sakin na "Ay, natural lang yan na sumasakit" pero ikaw sa sarili mo alam mo na may something. Sa una naniwala naman ako na natural lang talaga ung hirap na naramdaman ko, iniisip ko nga baka nagiinarte lang din ako kaya tinitiis ko pero nag aalala ako hindi sa sarili ko kung hindi kay Baby.

Ang sabi nila, sa first trimester mahirap talaga ang stage na yan kasi pwedeng mawala si Baby kapag hindi ka magiingat. Medyo praning pa nga ako nun eh, kasi everytime na mag wiwi ako lagi kong check kung may dugo or something.

Then, nakaranas din ako ng nausea ng very very light! buti nalang light lang, unlike sa iba grabe yan! saakin sandali lang naman. Ang selan din ng pangamoy ko lahat ata saakin nun mabaho lalo na ung isda, ang lansa-lansa ng amoy kahit mild lang sa iba saakin iba! pati pala mga dogs namin ayaw na ayaw ko sila makita kahit cute naman sila. Weird! Tapos gustong-gusto ko ng mga food na may cheese, so maghahanap kami ni Papang ng carbonara aba! kapag kakainin ko na ayun ayaw ko na! haha kaloka!

When I ask my OB na bakit masakit ung sa bandang lower abdomen ko, ang sabi nya kailangan nya daw ako i-ultrasound para makita daw bakit ganoon nararamdaman ko. So aun na nga, while na inu-ultrasound nya ako nakita nya that time na ninigas at namamaga ang tummy ko sa loob. She actually ask me muna kung ano nararamdaman ko that time, kung naninigas nga ba? so sabi ko yes po, then ipinakita nya nga sakin ung nakikita nya sa ultrasound. She also told me na ang liit ng space ni Baby sa tummy ko dahil doon sa namamaga na hindi naman dapat ganoon. So tama ako may something nga! I mean someone na nahihirapan sa loob ng tummy ni Mommy Sasa, kawawa naman si Baby T.

Then after a week, pinabalik ako ng OB ko para i-check ulit si Baby kung okay na. At, masaya akong nalaman na okay na si Baby at may space na sya! Sobrang thankful ako nun sa Mahal na Panginoon kasi okay na kaming dalawa. Sabi ng OB ko, ipagpatuloy ko daw ang bed rest ko, hanggat maari dapat limitado lahat ng galaw at kung sumakit man ulit need ko daw uminom ng pampakapit. Sinunod ko lahat yun, para maging safe kami.


Naalala ko pa, nung hinihinge kong magkaanak kami ni Papang sa Mahal na Panginoon. Sabi ko, Mahal na Panginoon kahit isa lang po bigyan nyo po kami ng anak kahit nasa isip ko nun na gusto ko kambal haha eh kaso chosy pa ba ako? -Kakayanin ko po lahat ng hirap kasi alam ko ikaw naman po ang mag gagabay saakin kapag buntis na ako haggang sa panganganak. Ayun, hindi naman ako binigo at pinagpala rin kami. Thank you Lord!

“I prayed for this child, and the LORD has granted me what I asked of him.” 1 Samuel 1:27